Vichaara Vedhi

മണ്ണ്: ഏയ് ചങ്ങാതീ.... എത്രയോ നേരമായ്  ഞാൻ നിനക്കു വേണ്ടി ഈ ജലം എന്റെ കൈക്കുമ്പിളിൽ നിറച്ചു ഇങ്ങനെ കാത്തു നിൽക്കുന്നു ... വേഗം ഇതു സ്വീകരിച്ചു നീ നിന്റെ പുതുനാമ്പുകളെ ഉണർത്തൂ.... മരം: ഇല്ല ചങ്ങാതീ... ഞാനിനി ഒന്നും ഭക്ഷിക്കുന്നില്ല... അതിനാൽ നീയെനിക്കു കരുതി വച്ച ഈ ജലവും എനിക്ക് വേണ്ട. മണ്ണ്:    ചങ്ങാതീ... നിനക്കിതെന്തു പറ്റി? എത്രയോ യുഗങ്ങളായി ഞാനും നീയും ചങ്ങാതിമാരാണ് ? എന്നിൽ നിന്നു ജലവും വളവും സ്വീകരിച്ചല്ലേ നീ വളർന്നത് ? നിന്റെയാ തണലിലല്ലേ ഞാൻ കുളിർന്നത് ? ആ കുളിരിലല്ലേ ഞാൻ കൂടുതൽ കൂടുതൽ താരുണ്യവതിയായത് ? എന്നിട്ടിപ്പോൾ ? മരം:    ചങ്ങാതീ ...നീ പറഞ്ഞതെല്ലാം ശരിയാണ്. പക്ഷെ എനിക്കിനി  ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പോലും വേണ്ട. നീ കാണുന്നില്ലേ കയ്യിൽ മഴുവുമായി, ദാ  അവൻ അവിടെ കാത്തു നിൽക്കുന്നത് ? ഞാൻ ഒന്ന് തുടുത്താൽ, പ്രായമറിയിച്ചാൽ, അരിഞ്ഞു വീഴ്ത്താൻ തക്കം പാർത്തിരിപ്പാണവൻ!  അവന്റെ മഴുവിനാലുള്ള ആ ദൈന്യമൃത്യുവിനേക്കാൾ എനിക്കിഷ്ടം, ശിഖരങ്ങൾ കരിഞ്ഞുണങ്ങിയുള്ള സ്വച്ഛന്ദമൃത്യുവാണ്‌. പ്രിയ ചങ്ങാതീ.... നീ ക്ഷമിക്കൂ ...! മണ്ണ്:  ശരിയാണ് ചങ...

അമ്മ തൻ കണ്ണുനീർ വീണൊരു മണ്ണിൽനിന്നു- യരില്ലിവിടൊരു തത്ത്വശാസ്ത്രങ്ങളും അമ്മ തൻ നെഞ്ചിലെ ഗദ്ഗദ തേങ്ങലിൻ മുകളിലായ് ഉയരില്ല കാഹളശബ്ദവും അമ്മ തൻ ചുണ്ടിൽ വിതുമ്പുന്ന വാക്കിന്നു- പകരമാവില്ല നിൻ ചർവിതചർവണം അമ്മ തൻ നെഞ്ചകം കീറിപ്പിളർക്കുമ്പോൾ ഓർക്കണം നീയും ഒരമ്മതൻ പൊന്മകൻ! അമ്മമാരിനിയും കരയാതിരിക്കുവാൻ മക്കൾ നാം എന്നുമേ കരുതലുണ്ടാകണം അമ്മ തൻ കണ്ണുനീർ വീണൊരു മണ്ണിൽനിന്നു- യരില്ലിവിടൊരു പുൽനാമ്പുപോലുമേ !! [സമർപ്പണം : മക്കളെ ഓർത്തു കരയാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട എല്ലാ അമ്മമാർക്കും] ****** visit: binumonippally.blogspot.in mail: binu_mp@hotmail.com  ചിത്രങ്ങൾക്ക് കടപ്പാട്: ഗൂഗിൾ ഇമേജസ്